21 Ocak 2013 Pazartesi


Anne-baba kavgası


       Hatırlıyorum bundan 3-4 yıl önce Zonguldak'taydık. Babamın işi nedeniyle ev bakmaya gitmiştik. Orada büyük bir kavga patlak verdi. Bu sefer çok ciddiydi (diğer seferlerinde olduğu gibi). Boşanmanın eşiğindeydiler. İnanamamıştım, kabullenememiştim. Benim ailem ayrılamaz diyordum şimdi boşanan aileleri daha sakin karşılıyorum.
       Daha çok küçüktüm işte, annem beni kolumdan tutup Ankara otobüsüne bindirmişti. Babamsa orada bir gazete bayiinde arkadaşıyla konuşuyordu. Bizi gördü. Çok iyi hatırlıyorum o anı... Kız çocuğu için baba sadece kan bağı olan aile reisi ya da başın sıkıştıkça koşacağın biri değildir. Baba aynı zamanda kızının gözünde özenilecek ilk erkek ve kahramandır. İşte o gün biz arabaya bindiğimizde o ardımızdan bakarken hiç bir tepki vermemişti, taştan bir heykel gibi dimdik gözlerime bakıyordu, dolu dolu gözlerle.
       Ben her zaman babama daha yakın olmuşumdur, yıllar boyu uzaktaydı çünkü o. İşi gereği o şehirden bu şehire dolanırdı, biz ise onun dönmesini bekler haftada bir -bazen ayda bir- onu görme sevinciyle coşardık. Biliyorum o otobüse bindiğim an ona ihanet etmiştim. İlk ama son olmayan bir ihanet.O kocaman, güçlü kahraman bir mısır ilahı gibi yıkılıyordu. Kendimden nefret ettiğimi hatırlıyorum, içimdeki ağır suçluluk duygusunu... Ve kalbimdeki ağrıyı. Hatırladığım başka bir şey ise tüm yolculuk boyunca ağladığım ve uyuyakaldığımda bile rüyamda babamı gördüğüm. O kadar üzülmüşüm ki küçücük yaşımda bu büyük yıpranma annemin aklını başına getirmiş. Uyurken hep ''baba, bizi bırakma'' diye sayıklamışım. Barıştılar bir süre sonra. Ama ben o süre içerisinde en az 4-5 yıl olgunlaşmış gibi olmuştum.
       Çocuklar bir evin en küçük birimidir. Çoğu zaman fikirleri bile sorulmayan bu bireyler aslında en çok zararı görürler kötü durumlarda. Çaresizdirler fakat çözüm bulmak için gidebilecekleri bir anne-baba kucağı yoktur, çünkü asıl sorun onlardır. Onlar ayrılsa ne olur diye düşünüyorum şimdi. Annemin ailesi var, babam kimsesiz, yapayalnız. Başı dik ama yanında bizden başka kimsesi yok. Kimse ailesinin ayrılmasını istemez fakat bazı durumlarda ayrılmamaları daha zararlı olabiliyor. Böyle bir şey için verebileceğim tek tavsiye sakin ve soğukkanlı olmanız, onlar sizin aileniz ayrılmalarını istemezsiniz elbette, ama yapacak birşey yoksa...
         

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder